Niemand van ons houdt van hypocrieten. En terwijl iedereen zichzelf beschouwt als een oprechte en open persoon, alleen omringd door mensen met twee gezichten. Waarom is het zo? We stellen deze vraag vaak. Het lijkt erop dat je een man van vroeger kent, je denkt dat hij eerlijk tegen je is, hij vertelt je alles wat hij denkt, en, natuurlijk, hij bespreekt je nooit met anderen. Maar hier is een teleurstelling: en deze "vriend" bleek Janus met twee gezichten te zijn. We voelen wrok over de hele witte wereld en verklaren trots dat er geen eerlijkere mensen meer in de wereld zijn. Maar waarom zijn we altijd bereid om te zeggen dat ze twee gezichten hebben, maar niet wijzelf? Het is noodzakelijk om deze vraag vanuit het oogpunt van de psychologie te benaderen.
De keerzijde van de medaille is het onbewuste
Psychologen onderscheiden twee lagen van de psyche: bewustzijn en het onbewuste. Dus alleen die ideeën over onszelf bereiken het bewuste deel, wat we leuk vinden en dat we in onszelf accepteren. Maar er zijn geen onberispelijke mensen.
Ongunstige eigenschappen worden genadeloos onderdrukten vervangen. Maar ze blijven in ons en zijn geworteld in ons onbewuste. Soms breken deze ideeën in de bewuste laag, dwingen ons om ons niet op de meest ideale manier te gedragen. Dit is hoe ons "tweede gezicht" zich manifesteert, wat we natuurlijk niet erkennen en proberen te rechtvaardigen, om talloze verklaringen voor ons gedrag te vinden. Dus het blijkt dat er overal mensen met twee gezichten zijn, maar wij niet. De mens is zo gewend om de wereld alleen maar positief te tonen en heeft zijn kwaliteiten goedgekeurd, dat hij zelf zijn negatieve eigenschappen niet erkent. Veel mensen uit de kindertijd beginnen hun dubbelhartigheid in relaties met anderen behoorlijk te gebruiken, wat ongetwijfeld grote voordelen oplevert (op het werk, in het privé-leven). Dan rijst de vraag: "Is het zo slecht om hypocriet te zijn, als er veel voordelen aan verbonden zijn?"
Dupliciteit in ons leven
Zoals veel citaten over mensen met twee gezichten zeggen,een persoon raakt zo gewend aan zijn masker (dat hij de wereld laat zien) dat zij zijn gezicht wordt. Het is heel gemakkelijk om die grens te overschrijden wanneer een persoon zijn ware zelf vergeet wanneer hij zich constant aanpast aan de situatie, zoals een kameleon, en begint voor zichzelf te doen alsof. Zulke mensen met twee gezichten zijn in feite erg ongelukkig, hoewel ze blijk geven van een uitstekend humeur voor anderen en voor zichzelf. Het meest levendige voorbeeld hiervan is te zien in S. Maugham's werk "The Theatre".
Het feit dat dit probleem op volgorde is ingepaktoskominu, wat blijkt uit de talrijke statuten van mensen met twee gezichten die constant op sociale netwerken verschijnen. De moderne samenleving, doordrenkt van marktverhoudingen, ontbreekt uiterst in oprechtheid en directheid. Je kunt bijvoorbeeld deze status lezen: "We doen al zo lang aan anderen dat we eindelijk voor onszelf gaan doen alsof." Waarheid en leugens, hypocrisie en oprechtheid zijn te veel met elkaar verweven, en het is al onmogelijk om van elkaar te onderscheiden. U kunt nog een citaat vermelden: "Wanneer u alleen in uw kamer bent, ben ik bang om de deur te openen en niemand daar te zien." Dupliciteit, natuurlijk, laat je wat voordeel behalen, maar is het de moeite waard je eigen "ik" te verliezen?
